Op avontuur. Ik prent mijn vier kinderen al hun hele leven in dat op wereldreis gaan het beste is dat ze kunnen doen. Nu er eentje daadwerkelijk gaat had ik graag gewild dat ik een andere levensles had verzonnen.

Reizen

Met vier kinderen is er altijd wel iets waar ik me zorgen om maak. Toen ze klein waren ging het om valpartijen, pestgedrag of…  zoek raken. Als je als twee volwassenen vier kinderen in de gaten moet houden dan kan het wel eens gebeuren dat er eentje aan je aandacht ontsnapt. De kans daarop is het grootst als je op reis bent, is mijn ervaring.

Zo zijn we onze oudste zoon een keer kwijtgeraakt op het Rokin in Amsterdam en in het centrum van Barcelona. Ik dacht dat hij bij zijn vader aan het handje liep en zijn vader dacht dat zijn moeder hem bij de hand had. De blinde paniek die door je lijf jaagt als je vervolgens beseft dat je je kind kwijt bent kan ik nóg voelen. Ik werd zo bang er een van de vier uit het oog te verliezen dat ik op reis de pols van de jongste, toen twee jaar oud, met een touwtje aan mijn pols vastbond. Hadden we toen maar airtags gehad. Daar had ik alles mee volgehangen.

Autoreizen met kids op de achterbank zijn vreselijk. Vliegreizen zijn ook erg. Mijn kinderen raakten hun Nintendo kwijt, vroegen elke vijf minuten hoe lang de reis nog duurt, loerden onbeschaamd naar medepassagiers en renden door het gangpad. De verschrikte blikken van onze medereizigers als wij met vier kindjes het vliegtuig binnenstappen vergeet ik nooit. Hopend en biddend proberen ze vooral geen oogcontact met ons te maken: ‘kom niet bij mij zitten, loop door, loop door’ zie ik ze denken. Als ik me vervolgens met de hele bende in hun rij installeer zakt de moed hen overduidelijk in de schoenen. Niet geheel onterecht ook.

Met vier kleine kinderen reizen is de hel.

De een kotst eenmaal in het vliegtuig alles onder, mijn oudste dochter is eens tijdens een lange vlucht per ongeluk in haar eigen Bubblicious kauwgum gaan liggen. Op weg naar Nieuw Zeeland probeerde ze in het vliegtuig een beetje te slapen door voor onze stoelen op de grond te gaan liggen. Haar stiekeme kauwgum viel tijdens haar slaap uit haar mond. Ze werd wakker met een enorm vogelnest van blonde haren en kauwgum midden op haar hoofd. De stewardess moest met een nagelschaartje haar kruin kortwieken om de kauwgum eruit te halen. De arme schat liep maanden met een heel kort geknipt kruintje rond.

Reizen met kinderen is gewoon de hel. Maar op reis gaan is en blijft het mooiste dat er is. Dat heb ik mijn kroost goed ingepeperd. ‘Ga op avontuur’. Ontdek de wereld’, prentte ik ze ontelbare keren in. Nu tetter ik verschillende levenslessen in hun oren. Van ‘vergeet ook niet tussen je tenen goed af te drogen’ en  ‘een opgeruimde kamer is een opgeruimde geest’ tot ‘luister altijd naar je intuïtie’. Niet alles komt even goed binnen maar de boodschap ‘ga op avontuur’ is duidelijk aangekomen.

Dochter gaat op wereldreis

Bali. Staat al maanden in mijn agenda

Bali komt nu heel dichtbij.

Want over een kleine week vertrekt Dochter

Op wereldreis.

Te beginnen in Bali.

Dochter gaat op wereldreis

Dochter gaat op wereldreis

We hebben samen haar rugzak bij Bever uitgezocht. Een moneybelt aangeschaft zodat haar papieren veilig zijn en nog een paar kleinigheden die het bestaan van een globetrotter aanzienlijk gemakkelijker maken. Zo heeft ze een paar wandelschoenen, packing bags, tubes Deet, een tekentang, een nekkussen, een slaaphoes tegen bedbugs, ORS tegen diarree, een simkaart en heel belangrijk: wenkbrauwverf in haar rugzak gestopt. Ingeënt en in het bezit van malariapillen gaat de reis nu toch echt beginnen.

Natuurlijk vindt Dochter dit avontuur ook heel spannend. Maar ze heeft er vooral heel veel zin in. Ik vind het zo stoer van haar en ben oprecht trots dat ze deze kans grijpt.

Maar. Ik wil er niet aan denken.

Aan die datum in de agenda die zo dichtbij is nu.

Aan het afscheid op Schiphol.

Het missen. De zorgen, niet compleet zijn als gezin.

Toejuichen

Ik ben superblij voor haar. Ze gaat op reis en dat kan ik alleen maar toejuichen. Van reizen leer je jezelf kennen, je wereldbeeld verbreedt zich en je leert je eigen boontjes doppen. Ik gun iedereen die kans om op deze manier de wereld te ontdekken. Tot zover de leuke kanten van dit avontuur want eerlijk is eerlijk.

Mijn maag draait om.

Tranen prikken nu al dagen achter mijn ogen.

Ik droom absurde dromen en maak me zorgen om dingen die zouden kunnen gebeuren.

Ik heb buikpijn.

De dagen kruipen voorbij en ik word steeds onrustiger. Nog een paar dagen, dan vertrekt ze. Ik wandel doelloos door het huis en mijn gedachten dwalen constant af.

Samen op een eiland?

Ik weet dat het zinloos is me zo’n zorgen te maken maar ik kan het niet helpen Toen mijn andere dochter vier maanden in de VS ging studeren vond ik dat ook heel moeilijk. Toen wist ik precies waar ze ging wonen, hoe haar kamer eruitzag. Deze keer voelt het veel meer als een sprong in het diepe. Azië, Australië en Nieuw-Zeeland zijn de komende maanden haar thuis.

Ik vraag honderd keer of ik haar kan komen opzoeken over een paar maanden. Samen twee weken op een eilandje in een hutje aan zee..dat is toch een uitstekend idee?

‘Mamsie. Ik ga niet voor niks alleen op reis. Je komt niet hoor. Je kunt me volgen op Polarsteps’, is het antwoord.

Kon ik haar nog maar met een touwtje aan mijn pols binden zoals ik jaren geleden bij haar broertje deed. Ik hoop nu vurig dat ze haar moeder zo erg gaat missen dat ik toch vriendelijk verzocht word in het vliegtuig te stappen voor een grote dosis moederknuffels.

Ga je op reis en zoek je de juiste spullen? Kijk hier

Lees hier meer over mijn dochters: empty nest

Volg mijn Instagram en mis geen updates