Ik schrijf een heel belangrijke mail. In mijn ogen mega-important. De tekst is met zorg samengesteld. Ik aarzel even voordat ik op ‘verzenden’ klik, haal dan diep adem en druk op de knop.

Hoe een belangrijke mail en twee blauwe vinkjes mijn week tot een hel maken. 

Klik en weg is ie. Nu wacht ik vol spanning het antwoord af, voor mijn gevoel hangt er veel vanaf. Het antwoord kan even op zich laten wachten maar snel zal ik meer weten en is mijn onrust voorbij. Heel goed dat ik de Belangrijke Mail verstuurd heb want een duidelijk antwoord zal mij enorm motiveren en vertrouwen geven.

Ken je dat gevoel? Dat je wacht op een antwoord en hoopt op goed nieuws? De opwinding of het een positief danwel begripvol antwoord zal zijn? In deze fase vlinder ik de dag door. En de volgende dag.

En de volgende.

Een Belangrijke Mail

Er komt geen antwoord. Gewoon niks. Elke dag check ik mijn mailbox. Bij dag drie begin ik aan mezelf te twijfelen. Heb ik de mail niet goed opgesteld misschien? Is ie in de spam beland?

De vierde dag mail ik nog maar een keer. Waarschijnlijk is ie niet goed aangekomen.

Vol verwachting open ik vanaf dag vijf elke dag mijn mailbox.

Niks.

Ik check weer het mailadres. Dat klopt gewoon. Zal niet de mail maar ikzelf in de spam van de ontvanger zijn beland? De twijfel groeit en groeit. Ik heb waarschijnlijk iets heel erg verpest. Ik ben een reply niet waard. Het is waarschijnlijk teveel moeite om te antwoorden op mijn onzinnige bericht.

Ik heb iets verknald. Ik heb teveel gepusht? Maar hoe dan?

Dagen gaan voorbij. Geen antwoord.

Een week later typ ik een appje naar de ontvanger. Heb je mijn mail gezien? Gaat alles goed? Fijne week!

Ik verstuur de app.

Geen antwoord.

Wel gelijk. Twee blauwe vinkjes.!

 

Een paar uur later nog steeds geen antwoord. Ik sta te verpieteren op een blauw vinkje. De hele dag check ik mijn app. Maar er gebeurt noppes aan het appfront. Ik heb er een hekel aan om op een blauwe vinkje staan. Op een blauw vinkje staan is gewoon keihard genegeerd worden. 

Ik maak mij nu serieus zorgen. Want of je bent een hork door niet even te appen of te mailen dat je onwijs druk bent en zeker gaat reageren. Of je vindt naast de mail ook de app een vreselijke verstoring van je ritme. Of je bent een chaoot.

Dit zijn alle drie geen beste scenario’s.

Mijn Belangrijke Mail zweeft nu in een digitale hemel. Hunkerend naar een antwoord. Ikzelf hunker mee al bespeur ik dat met mijn onrust en nervositeit ook mijn ergernis toeneemt. 

Als ik deze week geen appje terug krijg of een mail in mijn mailbox vind ga ik in therapie. Mijn ego en zelfvertrouwen zijn zodanig onderuit geschoffeld dat ik dringend mentale bijstand nodig heb. 

Vanwege een onbeantwoorde mail. En een blauw vinkje.

Daar ben ik dan 52 voor geworden.

Je vraagt je nu misschien af. Waarom bel je niet even als je het antwoord zo graag snel wilt weten?

In mijn mind werkt het zo. Ik denk goed na over de mail en als ik dan geen antwoord krijg vrees ik gelijk iets ergs. Dat erge wil ik liever niet horen dus steek ik mijn pro-aging hoofdje in het zand en geef ik er de voorkeur aan mijn dagen te vullen met doemscenario’s. Omdat dit een vrij idiote strategie is train ik mezelf nu om te bellen als ik echt zit te wachten op een antwoord.

Dit lukt wisselend. Bellen is zo 2010.

Wil je meer lezen? Deze blog gaat over Man en waarom ik graag over hem schrijf.

Geef mijn boek aan jezelf of je vriendin cadeau! Bestel ‘m hier. Pleister op mijn kont

Deze week sta ik ook met een interview in de Linda. Dat kun je hier lezen