Talkshowtafels met mannen, Hollanders op vakantie, je telefoon plat voor je gezicht houden om op speakerstand te bellen: er zijn een paar zaken waar ik niet aan kan wennen.
Zo zal ik altijd moeite hebben met applaudisserende passagiers als het vliegtuig veilig is geland. Hollanders in een vakantieland. Ook een dingetje. Ik hoop altijd maar dat de locals denken dat ik Zweeds, Deens of voor mijn part Duits spreek. Zolang ze maar niet denken dat ik een Hollandse toerist ben is het goed. Die vind ik vaak nogal eh.. luidruchtig en dan schaam ik me dat ik ook een toerist ben. Als ik op vakantie een Hollands gezin hoor schiet ik het liefst een zijstraatje in.
Aan sommige mensen kan ik ook niet wennen. Politiek verslaggever Wouter de Winther is zo iemand. Hij zit elke avond aan een talkshowtafel te duiden. Hij duidt ons politieke landschap met overgave schijnt. Hij heeft vast veel boeiends te vertellen maar niet voor mij. Ik hoor nooit wat voor zinnigs hij te melden heeft omdat ik alleen maar gefascineerd naar zijn lipjes en tandjes staar. Ik zie alleen zijn mond. Vooral zijn boventanden, die maken om onduidelijke redenen een diepe indruk op mij waardoor ik compleet vergeet wat hij zegt. Ik kan er maar niet aan wennen.
Er zijn teveel Wouters op tv. Teveel duiders, uitleggers, deskundigen. Vooral van het mannelijke soort. Ik wil vrouwen. Ik wil deskundige vrouwen op tv. Nieuwe gezichten van het vrouwelijke soort. Die wil ik.
Niet wennen
Van sommige dingen had ik never nooit gedacht dat ik er ooit aan zou kunnen wennen. Dat ik ze zelfs zou gaan waarderen. Vooral omdat ik er vroeger een gloeiende pesthekel aan had. Het doet mij dus deugd te merken dat ik op mijn leeftijd nog prima in staat blijk om van mijn overtuigingen af te komen.
De stonewashed spijkerbroek is daar een voorbeeld van. Vond ik afgrijselijk maar nu kan ik deze wel waarderen. Zo ook felle nagellak, zwemmen in een zoutwaterbad, sandalen, thee zonder suiker en wandelen. Allemaal zaken die ik vroeger niet maar nu wel waardeer.
Een extreem voorbeeld van een veranderend denkbeeld betreft een kapsel. En niet zomaar een kapsel.
Vokuhila
De mat, het nektapijt, de nekspoiler, vokuhila (vorne kurz hinten lang). Deze haardracht werd in de jaren ‘80 gedragen door jongens waar ik niks van moest hebben. Slungels in het bezit van een dun snorretje, een brommer en een pakje shag in hun borstzakje. Dat uitgerekend deze types ook stonewashed jeans droegen zal je niet verbazen. Niks voor mij. Ik ging meer voor de Stephan van den Berg look. Ken je hem nog?
Enfin. De mat is niet terug van weggeweest maar blijkt nooit weggeweest. Tientallen jaren later bezie ik de mat met hele andere ogen. Ik zie er eigenzinnigheid in. Kracht, creativiteit en je eigen weg bewandelen. Het ‘foute’ ervan is voor mij nu juist een enorm pluspunt. Ik wens dat pubers zouden kiezen voor deze nekspoiler. Dat hele volksstammen hun geknipte hoofd boven het maaiveld uitsteken en de mat met trots gaan dragen. Ook buiten Den Haag want daar is ie dus nooit weggeweest.
De nekspoiler
Want het provinciaalse straatbeeld is een beetje eentonig de laatste jaren. In de grote stad zie je vanalles passeren. Maar in de provincie ziet iedereen er zo ontzettend hetzelfde uit. Je kunt de jeugd uittekenen in hun -weinig originele- kapsels, jeans, sneakers en jassen. Hoe verfrissend zou het zijn als de mat weer wat vaker in het straatbeeld te zien zou zijn? Want dát is wat ik er nu zo cool aan vind. Dat je compleet tegen het gangbare modebeeld in gaat en radicaal voor iets anders kiest.
Lobby starten
Ik ga nu een lobby starten voor de terugkomst van de mat, te beginnen in mijn eigen omgeving: mijn kinderen en hun vrienden. Als daar het zaadje eenmaal is geplant dan volgt de rest vanzelf. Ik voorzie een nekspoiler revolutie.
Laat de grijze dakduif in jezelf vooral lekker naar buiten komen maar doe niet alsof je een vrijheidsstrijder bent
Nu ik het over kapsels heb. Nog één dingetje waar ik ook moeilijk aan kan wennen. De wijdverbreide beweging onder vrouwen van over de veertig om hun haren lekker grijs te laten uitgroeien. Niks geen gekleurde haardos meer maar de vrijheid om ervoor te kiezen om er op je 45ste als 85 uit te zien. Dit onder de noemer ‘silveristhenewblack’, ‘silver liberation’ of ‘grey hair movement.’
Laat de grijze dakduif in jezelf vooral lekker naar buiten komen maar doe niet alsof je Che Guevara bent met je silver liberation. Uitgezonderd de gorgeous goodlooking vrouwen die er zelfs met oranje haar stunning uitzien, is grijs haar zelden een aanwinst te noemen. Grijs worden doet geen pijn dus maak er niet zo’n heisa van. Kies liever voor een mat. Dán heb je pas ballen!
Mis geen updates en volg Mijn Instagramaccount
Meer lezen? Klik hier om kledingtips te krijgen van Stijlcoach Monique in de Bosch. Stijlcoach Monique
Hou je ook enorm van de mat dan raad ik je aan het boek Matlas aan te schaffen. Fotografen Daniel Heikens en Rhein Langeveld fotografeerden een groot aantal ‘Haagse matten’. Samen met designer Joost Nijhuis stelden ze een boek mee samen. Kijk hier voor meer info: https://www.matlas.nl/
Een ode aan het nektapijt
Wouter met de lipjes
Stefan de surfer. Ken je hem nog?
