Ik hou van een mooie herinnering. Een geur die mij terugbrengt naar mijn kleutertijd of zoals in dit geval een datum die mij in een splitsecond terug in de tijd katapulteert: 14 juli. Ik ben in Amsterdam, zit aan een laat ontbijt met vrienden. Mijn telefoon gaat. Het gesprek waarvan ik al weken weet dat het elk moment gevoerd kan gaan worden. Een mengeling van verdriet en opluchting. Het einde van een onzekere, bizarre, prachtige, verdrietige en liefdevolle tijd. ‘Monique is er niet meer’, zeg ik even later tegen mijn vrienden.
Vandaag is het 14 juli en is het precies 10 jaar geleden dat mijn vriendin Monique overleed.
Herinnering
Ik leer haar kennen in het laatste jaar van de middelbare school waar ze als een van de weinige meisjes op een opgevoerde brommer naar school komt. Een grote bos bruine krullen en een pak Van Nelle shag in het borstzakje van haar spijkerjasje. Ze is van haar vorige school gestuurd en staat bekend als lastpak en onruststoker. Waarom ze als ‘lastpakkerig‘ wordt gezien heb ik nooit begrepen. Ze is spontaan, heel grappig en slim. We worden dikke vriendinnen. Elke dag rij ik achterop haar opgevoerde Kreidler met haar naar school. We halen zelfs leraren in die met z’n vieren opgepropt in een klein autootje naar school tuffen.
Monique
Nog nooit heb ik iemand ontmoet met de humor van Monique. Zelden zo gelachen. In je broek plassen van de slappe lach. Dat werk. Haar oogopslag, haar woordkeus en haar snelle manier van denken zijn ongeëvenaard humoristisch. We zitten in het eindexamenjaar maar de eindexamens haalt Monique niet vanwege een hele serie black-outs. Sommige examens heeft ze amper ingevuld. Ik maak de middelbare school af en ga daarna studeren. Monique en ik verliezen elkaar in de jaren hierna uit het oog. Ik verhuis naar Tilburg en zie haar nooit meer. Totdat ik bijna twintig jaar later weer in Limburg woon en in een kookclubje terechtkom met voor mij allemaal onbekende vrouwen en… Monique.
Samen met de andere kookclubleden klets ik die allereerste bijeenkomst over het dorp en wonen in Limburg als de deur openzwaait en Monique binnenstapt. Het toeval, de verrassing en de blijdschap om elkaar weer terug te zien na zoveel jaar is groot en vanaf die tijd zien we elkaar graag en vaak.
Ze vertelt me dat ze na het mislukte eindexamenavontuur naar de VAVO (Voortgezet Algemeen Volwassenen Onderwijs) is gegaan. Zo behaalt ze alsnog haar Mavodiploma. Daarna volgt ze een opleiding tot tandartsassistente. Monique vindt al snel het beroep van tandarts veel interessanter dan tandartsassistente. Dus gaat ze, na haar werk, stiekem terug de schoolbanken in om haar Vwo-diploma te halen. Niemand mag het weten want of haar dit gaat lukken is de vraag. Wiskunde is zwaar, ze moet from scratch met dat vak beginnen.
Met bloed zweet en tranen lukt het haar om haar Vwo-diploma te halen en dolgelukkig schrijft ze zich in voor de studie Tandheelkunde in Nijmegen.
In haar auto scheurt ze naar Nijmegen
Daar moeten ze niks hebben van een omhooggevallen tandartsassistente die zonodig tandarts wil worden. Monique wordt afgewezen omdat de universiteit oordeelt dat haar vooropleiding te ‘versnipperd’ is.
Als ze de afwijzingsbrief in de bus krijgt, stapt ze zonder aarzelen in haar auto en scheurt naar Nijmegen. Daar zeurt ze net zo lang bij de receptie van de universiteit tot ze 10 minuten krijgt om op audiëntie te komen op het kantoor van het hoofd van de toelatingscommissie.
In een gloedvol betoog overtuigt ze de man dat zij tandarts moet worden. Dat er geen andere keuze is dan haar toe te laten tot de opleiding.
Dit lukt. Dat verbaast mij helemaal niet. Ik ken ook niemand anders die na een afwijzingsbrief in de auto zou stappen om persoonlijk te pleiten voor een andere uitkomst.
Als een van de beste én snelste studenten behaalt ze haar diploma en gaat ze aan de slag bij de tandartspraktijk waar ze ooit als assistente stage heeft gelopen. Na een paar jaar neemt ze de praktijk van haar baas over, verbouwt ‘m van boven tot onder, vindt tussen de bedrijven door (in de tandartsstoel!) de man van haar dromen, trouwt, krijgt twee dochters, wordt de eerste keer ziek, herstelt helemaal, krijgt nog een kindje, is de beste tandarts ever en wordt weer ziek.
En wordt niet meer beter.
Herinnering
Monique voelde iets raars in haar borst. Ze gaat naar haar huisarts en die stelt haar gerust. Er is niets aan de hand. Toch besluit ze anderhalve maand later terug te gaan naar de arts, ze voelt toch echt iets zitten. De huisarts stelt haar weer gerust, het is niks. Voor de zekerheid, om al haar zorgen weg te nemen, wordt toch een medisch onderzoek gestart. Monique blijkt een erfelijke vorm van borstkanker te hebben.
We zien elkaar regelmatig, praten over onze jeugd en over de onzekere toekomst die voor haar ligt. Onze jongste kinderen, we hebben allebei rond dezelfde tijd een zoontje gekregen, spelen met de blokken en wij praten en praten.
Ik maak een serie interviews met haar waarin ze over haar leven vertelt. Voor later. Moniques doorzettingsvermogen, humor, enthousiasme en levenslust inspireren mij nog steeds. Met haar heb ik zo’n kostbare en waardevolle gesprekken gevoerd. Gesprekken waaraan ik nu, negen jaar later, nog steeds vaak terugdenk en waar ik lessen uit haal. Zoals doorzetten en knallen met die handel, het glas altijd als halfvol zien, veel lachen en als je je misselijk voelt een zakje naturel chips eten. Dat helpt. Als ik naturel chips eet of een zakje zie denk ik altijd aan Monique.
We hebben al tien jaar niet meer slap van de lach in onze broek gepiest. En dat zullen we ook nooit meer doen. Maar vandaag vier ik haar leven en onze vriendschap en denk ik terug aan mijn vriendinnetje. Ik zet een playlist van haar favoriete band Rowwen Heze op en start met Geluksknikker, een nummer waar zij veel steun aan had.
Oh waat ein pech
Miene geluksknikker waas weg
Meer lezen? klik hier Valencia
Imke en Monique, wat een prachtige vrouwen. Triest dat ze maar zo kort mochten leven.
Mooi stuk Carine! Monique was mijn nicht. We waren met veel in de familie maar zij was echt m’n favoriet (en omgekeerd heeft ze me vaak genoeg verteld 😀) . Heerlijk om te lezen. Ze was inderdaad lekker rebels. Een Tom-boy. Die Kreidler en shag. Brings back memories! Thanks!
Hi Ivar… wat mooi om te lezen… en fijn je je Monique zo herinnert. Een enorme doorzetter en spot on humor.. dank voor je reactie..
Mooi verhaal heb je geschreven.
Monique was een leuke vlotte meid.
Ik kon ze oppervlakkig door de speelpartijen en feestjes via een schoolvriendin.dit was haar nichtje.
Mooi verteld Carine. Een krachtige vrouw. Haar twee dochters die ik mocht leren kennen zijn ook sterke, onafhankelijke vrouwen die heel duidelijk weten wat ze willen.🍀💚
Mooi geschreven…. Herkenbaar ook. Wij verloren onze Monique drie weken geleden aan uitgezaaide borstkanker. Ook zij was de tweede keer ziek. Kreeg gelukkig voor alle keren ziek zijn in een rap tempo twee prachtige dochters. Wij richtten ook samen een kookclubje op en ook zij had een voorgevoel dat het mis was…. Nu resteren dankbaarheid en het gevoel van geluk om haar in ons leven gehad te hebben. Maar… Het gemis doet pijn.
Wat een verlies… sterkte met het verwerken hiermee. Ik herken het gevoel dat je beschrijft van dankbaarheid en geluk. Om wat er was. En het verdriet om wat er niet meer is. Fijn dat je dit deelt, alle goeds wens ik jullie.. !
Hoi Carine, heel mooi geschreven, brengt me weer terug naar die verdrietige tijd, 8 jaar geleden. Ik heb heel wat uurtjes aan haar bed gezeten. We bespraken haar leven, haar liefde, de geboorte van de kinderen. Daarna vroeg ze of ik de afscheidsceremonie wilde doen. Dat wilde ik niet, want ik wilde niet dat er afscheid van haar genomen zou moeten worden. Ik deed het wel omdat zij het vroeg en om haar een mooi liefdevol afscheid te geven.
Heel veel sterkte met het missen van Monique. Ik ben ervan overtuigd dat haar energie bij jullie en de kinderen is. Lieve groetjes, Antoinette
Het was een prachtig en onvergetelijk afscheid.. dankjewel voor het delen van deze mooie herinnering..
Wat ontzettend mooi en liefdevol geschreven. Ik heet ook monique, zelf had ik een zwarte Puch maxi en een bruin suède tweedehands jasje wat mijn vader vaak in de prullenbak gooide en ik er daarna het weer uitviste. Mooi hoe zij voor zichzelf ging staan. Jij schrijftaal een mooi eerbetoon over.
Dankjewel voor je mooie reactie .. ❤️
Hoi Carien. Wat schrijf jij dit mooi
Ik heb het vaak met Monique over jou gehad. Een verhaaltje is mij altijd bij gebleven. Dat jij de fles met Ajax open liet staan. zodat het lekker rook en ze dachten dat jij gepoetst had . Geweldig dit .
Jullie waren een mooi stel samen .
Ik denk nog iedere dag aan haar . Het hangertje met haar duim afdruk wat ik toen van haar gekregen heb Heb ik om gedaan en niet meer afgedaan .
Zij is nog iedere dag bij mij . Denk nog heel veel aan haar .
Dank je wel voor deze mooie herinneringen .
Liefs Anny
Hi Anny… wat goed om van je te horen en wat fijn dat je deze blog waardeert. Monique heeft ons allebei geïnspireerd denk ik!
Monique heeft ze praktijk van mijn oom Stan overgenomen toen, wat een powervrouw herinner ik me! Lief dat haar goede vriendin zo mooi over haar verteld.
Dat is een mooie herinnering aan Monique.. want een powervrouw was het! Lief en dank voor je reactie ❤️
Is het al weer tien jaar geleden? Ik weet ‘t nog. Ik liep de vierdaagse in Nijmegen. Met een aandenken aan haar op mijn rugzak, liep ze met me mee. Monique was een hele bijzondere vrouw.
Is het al weer tien jaar geleden? Ik weet ‘t nog. Ik liep de vierdaagse in Nijmegen. Met een aandenken aan haar op mijn rugzak, liep ze met me mee. Monique was een hele bijzondere vrouw.
Hi Carine, mooi beschreven. Mijn eerste ontmoeting met Monique was op de speelplaats van de kleuterschool tijdens het speelkwartiertje. Haar “jongensachtige” uitstraling was mij in onze kleuterjaren opgevallen. Een herinnering die gevoelsmatig maar een klein aantal jaren geleden lijkt te zijn.