Ik wil in het buitenland nooit een toerist zijn. Mij zul je tijdens een vakantie bijvoorbeeld niet in ‘vakantie outfit’ door een stad zien banjeren. Geen wandelschoenen, korte broek of handig rugzakje voor mij. Geen ‘hop-on-hop-off-bus’ en ik zal never achter een tourguide met een paraplu/vlag/stok in zijn hand aanlopen. Nee, deze dame van de wereld pak het heel anders aan. Ik kleed mij als een local en gedraag me alsof ik wóón in het land dat ik bezoek.

In dit geval heb ik het over Valencia, Spanje. Ik probeer eruit te zien als een local. Eentje die toevallig twee koppen groter is dan de gemiddelde Spanjaard maar wat zou het? Dus geen rugzakje, flesje water en grote zonneklep aan mijn lijf. Als een ‘chick on an mission’ volg ik mijn pad. Ik weet de weg en loop doelgericht van A naar B. Een beetje medelijdend kijk ik naar de toeristen die wel verdwaasd om zich heen kijken, de stadsplattegrond in hun zwetende vuistjes geklemd.

Ich bin ein Valencianer

Hola! Cómo estás ? Ik doe net alsof ik vloeiend de taal spreek, zwier gezellig over pleinen en parken: ich bin ein Valencianer.

Regelmatig zie ik hele kuddes landgenoten op te kleine omafietsen met een houten kratje voorop (‘verrassend Valencia’ staat er ook nog op geschilderd) in lange rijen de stad doorkruisen. Het hippe wijkje Ruzafa lijkt soms wel de negen straatjes in de Jordaan met al die boomlange blonde gasten op fietsen . Dat ga ik dus nooit doen, hoe leuk mij dit ook lijkt. Geen toeristenfiets voor deze dame. Ik wil volledig in het straatbeeld op gaan en daar past die houten krat en omafiets voor mij niet bij.

na twee happen al misselijk

Helaas kan ik nu ook niet met goed fatsoen taart gaan eten bij Dulce de Leche of La Mas Bonita. Deze te leuke tentjes met verrukkelijke gerechten worden in werkelijk alle Valencia-blogs getipt met als gevolg dat heel Alkmaar, Hengelo en Purmerend daar zit te smikkelen. Locals halen hun neus op voor deze prijzige tentjes en aangezien ik local wil zijn loop ik watertandend en wel aan deze trendy spots voorbij. Vervolgens kies ik een hel verlichte cafetaria waar ik aan de bar een vette ‘churros con chocolate’ sta weg te dopen. Deze deegworst druipt van het frituurvet en al na twee happen voel ik me misselijk maar ik moet er wat voor over hebben om Spaans te leven. Jammer trouwens van La Mas Bonita’s Chocorgasmo, dat lijkt me toch echt veel lekkerder.

Chocorgasmo

Ik manifesteer de Spaanse local in mij en strooi met ‘gracias’ en ‘vale’ alsof het een lieve lust is. Het zijn de enige Spaanse woorden die ik ken dus ik gebruik ze graag. Maar ik kan churros vreten tot ik een ons weeg, vale en gracia tetteren wat ik wil. Het helpt natuurlijk allemaal niks. Hoe zeer ik mijn local-kwaliteiten ook train. Ik val hopeloos door de mand.

Ich bin ein Valencianer

Mijn krampachtige pogingen niet voor toerist aangezien te worden mislukken natuurlijk grandioos. Ten eerste red ik het niet om pas om tien uur ‘s avonds aan het avondmaal te denken. Rond acht uur wil ik eten en stiefel ik naar het restaurant. Soms ik rek het op tot negen uur en dan is het klaar…Comer! Zo zit ik braaf en omringt door hele hordes hongerige toeristen in leuke restaurantjes. De ‘early shift’ in deze hippe restaurants zijn volledig bezet door niet-locals. Ik schat dat de helft van deze niet-locals op een te kleine witte omafiets met een kratje waar ‘Verrassend Valencia’ op staat is aan komen fietsen. Tegen half elf, als ik de slaap uit mijn ogen probeer te wrijven komen de Spanjaarden pas een hapje doen. Met baby’s, kleuters en oma gezellig in hun kielzog beginnen ze luid kwekkend aan hun avondeten. Het personeel klaart zichtbaar op bij het zien van zoveel Spaans temparament en hoopt dat de ‘early shift’ gauw ophoepelt.

Met het buikje rond wil ik vervolgens richting hotel slenteren. Maar ik weet de weg natuurlijk niet al doe ik nog zo hard alsof. En zo zien de Spanjaarden een blonde lange vrouw vertwijfeld in vierkantjes lopen. Haar blik gebiologeerd op haar Iphone met Google Maps. Dit product is ongetwijfeld door een man in elkaar gezet wat zoiets achterlijks kan een vrouw niet bedenken. Steeds als ik denk dat ik in de juiste richting loop wijkt het blauwe pijltje verder van mijn doel af. WTF?

Mijn being-local-manifestaties ten spijt: ik ben nu eenmaal een enorme toerist in deze Spaanse stad. Want wie hou ik in hemelsnaam voor de gek? De volgende keer fiets ik op een omafiets inclusief kratje door de prachtige straatjes van Valencia. Heb je daar ook wel zin in? Kijk dan op deze reizen voor inspiratie!

Meer over toeristen lezen? Dat kan hier!

Je vergapen aan de lekkere taarten van La Mas Bonita  la mas bonita of Dole e Leche: Dulce de leche

De witte omafiets en nog veel meer regel je hier: verrassend valencia