Mijn jongste dochter is sinds september ’22 de wereld aan het bereizen. Dat is een groot avontuur en geweldig. Voor haar. Voor moeders is het af en toe even doorbijten. Zoals afgelopen week. ‘iemand pls help me’, appt Dochter.
Net na de lunch pak ik mijn spullen bij elkaar om een vergadering in te gaan. Ik ben aan het werk bij de bibliotheek in Venlo en de agenda staat lekker vol. Ik check nog even mijn telefoon en zie nogal wat appjes van Dochter. Ik scroll snel naar de berichten.
‘iemand pls help me
Ergste buikpijn ooit, de druk op mn blaas doet echt ongekend veel pijn
Pls help mij
Weet echt niet wat ik moet doen, heb zoveel pijn’
Ik schrik en staar naar de appjes… wat kan ik doen aan de andere kant van de wereld? Hoe laat is het nu in Bali? Half acht in de avond.
Mijn stressniveau stijgt als ik probeer haar telefonisch te pakken te krijgen. Helaas neemt ze niet op. FaceTime dan? Geen antwoord. Ik tik snel een bericht dat als ze een blaasontsteking heeft – ze moet vaak plassen- antibioticum snel zal werken.
‘Ga na een Westerse kliniek voor medische hulp’, schrijf ik. ‘informeer me please hoe het nu is’
Het vinkje wordt niet blauw. Ze leest mijn berichten niet.
Dochter is na Thailand, Vietnam, Australië voor de tweede keer in Bali neergestreken. Haar favoriete plek. Ze is alleen op het Indonesische eiland en slaapt in een hostel. In het bovenste bedje bivakkeert ze met zeven andere meisjes op een gezamenlijke slaapzaal.
‘iemand pls help me’, appt Dochter.
Daar zit ik dan. Op mijn werk. Ik kan nu niets doen besluit ik en ga naar de vergaderruimte. Tijdens de meeting check ik af en toe mijn app. Geen bericht. Ik vertel mijn collega’s dat ik me een beetje zorgen maak om de wereldreizende dochter maar dat het vast goed zal komen. Zo stel ik mezelf gerust is het idee maar deze methode is niet heel effectief merk ik.
Ik focus me op de meeting en als die twee uur later is afgelopen probeer ik direct weer contact met Dochter te zoeken. Dat lukt de eerste keren niet en mijn paniek begint nu heviger toe te nemen. Heeft ze een arts gevonden? Heeft ze een betrouwbare arts gevonden? Hoe gaat het met haar en waarom krijg ik geen antwoord op al mijn vragen?
Dan.. Eindelijk een berichtje..!
‘Ik lig in de douche.
kan het bed niet beklimmen, pijn
De dokter komt zo’
De tijd lijkt voorbij te kruipen en ik realiseer me dat ik dit het ergste vind aan backpackende kinderen. Erger dan het missen en de sluimerende angst voor gevaar. Ik ben aan de andere kant van de wereld en voel me totaal machteloos terwijl mijn kind duidelijk een dokter nodig heeft. En haar moeder.
Uiteindelijk een app- update.
38,7 koorts
3 injecties
antibiotics
infuus
Het blijkt een blaas- of nierbekkenontsteking te zijn. De medicatie gaat haar helpen. Ze had zo’n pijn dat ze haar bed niet in kon klimmen, een warme douche voelde iets beter maar daar kon ze geen appjes van een bezorgde moeder beantwoorden natuurlijk.
Opgelucht dat er een diagnose is gesteld maar toch nog ongerust om mijn meisje ga ik weer aan het werk. Even later hoor ik dan toch mijn Facetime ringtone en snel neem ik op. Ik zie een vermoeid, ziek meisje in beeld. Ik ben zo blij haar te zien! Ze gaat proberen te slapen maar of dat lukken gaat? Dochter belooft me de volgende ochtend te laten weten hoe het gaat.
Al vroeg ben ik wakker en grijp ik naar mijn telefoon.
Voel me beter. Nog steeds niet goed maar wel groot verschil met gister
Nog anderhalve maand. Dan is Dochter thuis. Soms heb ik het gevoel dat ik in één uur tijd 40 jaar ouder wordt. Dit was zo’n moment. Het is allemaal goed gekomen en ze heeft uitstekend gehandeld. Maar waarom, vraag ik me af, moedig ik mijn vier kinderen altijd aan om te gaan backpacken?
Afgelopen maand waren van de vier kids er drie in Azië. Nu zijn er nog twee op reis. Mijn jongste goudstuk ga ik aanmoedigen om lekker thuis te blijven.. bij mams. Dan ontdekt hij de wereld maar als ie een jaar of zestig is. Tijd genoeg…
Onderstaande blog is ook te vinden in mijn boek ‘Pleister op mijn kont’
Wil je Pleister op mijn kont kopen of cadeau doen? Dat kan HIER
na een infuus en een hele zak medicijnen hoopt Dochter snel op te knappen.
Uitgeverij Growing Stories – Pleister op mijn kont
Begrijp ik zo goed! Wij zeiden toen onze dochters pubers waren altijd tegen ze dat decameters groter was dan Nederland. Hadden we nooit moeten doen! Een woont nu aan het andere eind van de wereld met haar gezin en de andere is getrouwd met een globetrotter en reist heel ver en veel met haar gezin…..☹️☹️
…dat de wereld groter was….
…dat de wereld groter was….
Lijkt me af en toe echt niet meer leuk… zo ver weg. Je gunt ze de wereld natuurlijk maar oef… soms is het lastig ja..