‘Mama heeft een kleine paniekaanval’, zeg ik tegen de huisgenoten.

Gate onvindbaar

Boardingkaart kwijt

Alleen in een restaurant dineren

Alleen naar het hotel teruglopen na het diner

Alleen gaan slapen

Alleen gaan sightseeën, hiken, zwemmen, borrelen, scooterrijden of zonsondergangen zien. Het heeft mij er jarenlang van weerhouden om solo op reis te gaan.

Nu is in mijn eentje op pad gaan ook niet waar ik,  als getrouwde vrouw en moeder van vier kinderen, snel aan denk als ik aan reizen denk. Toch blijft het knagen. Hoe zou het zijn zonder iemand aan mijn zijde in een vreemd land?

Ik ga alleen… op reis!

Ik wil alleen op reis, mijn eigen beslissingen kunnen nemen. Kijken of ik het een beetje kan vinden met mezelf. Ben ik mijn eigen beste vriendin of ontpop ik mij tot een klagende zeurkous omdat zaken niet lopen zoals ik wil? Raak ik snel in paniek of zoek ik weloverwogen naar een oplossing? Spreek ik mensen aan of voel ik me eenzaam?

Dat ga ik uitvinden.

Ik heb de knoop doorgehakt en reis volgende maand naar de andere kant van de wereld. Naar een land waar ik nog nooit ben geweest. Geen groepsreis, geen vooraf geboekte accommodaties. Maar een rugzak om en daar zien waar het schip strandt.

Om de druk vast lekker op te voeren gooi ik er ook nog een binnenlandse vlucht tegenaan én een zeiltocht waarbij ik zeer waarschijnlijk met een vreemde in de kajuit moet bivakkeren. Wellicht zelfs in hetzelfde bed. Oh gruwel!

Als ik denk aan wat ik allemaal alleen ga doen krijg ik een soort van error in mijn hoofd. Dan ga ik een beetje zweten en word ik een tikje misselijk. ‘Mama heeft een kleine paniekaanval’, zeg ik dan zachtjes tegen de huisgenoten.

Die kijken me vervolgens suf aan en vragen zich af waar ik mij nu al zo druk om maak. Dat weet ik zelf ook niet. Ik ben nog niet weg tenslotte maak kan nu al de slaap niet vatten. Dan malen de meest bizarre scenario’s door mijn hoofd.

Ik verdwaal en mis mijn aansluitende vlucht, ik word bestolen of hevig gewond aan mijn lot overgelaten. Ik zit in een cafeetje en niemand wil met me praten. Ik ben overal verreweg de oudste en word buitengesloten. Om mezelf op te beuren denk aan twee zinnen die mij op elk moment van de dag tot steun kunnen zijn.

‘Doe elke dag iets waar je bang voor bent’

en

‘Smile it’s only chaos’

Over een paar weken stap ik uit de comfortzone en in het vliegtuig. Volg mijn avonturen via mijn Instagramaccount. Van mijn reis en andere avonturen ga ik een waardig vervolg op mijn boek Pleister op mijn kont schrijven. Hou mijn socials dus in de gaten!

Pleister op mijn kont koop je hier