De hele dag loop ik met een knoop in mijn maag. De andere gezinsleden zien er even bedrukt uit. Stil, ieder is met zijn eigen gedachten.
Om de beurt zijn we verdrietig, tranen lopen over wangen, we snotteren. De een beurt de ander op. Een knuffel of een glimlach een lieve blik.
Fijn dat we met het hele gezin samen zijn. De meiden zijn gisteren naar huis gekomen. Zo kunnen we steun geven. Straks. En daarna.
Vanmiddag laten we onze 15-jarige Doodle Barack inslapen. De chronische artrose en hartproblemen zorgden voor teveel last voor hem. Wat hebben we lang getwijfeld.. gekeken naar wat hij wél kon. Totdat ik de knoop doorhakte. Zo kon het niet langer, iemand moest de beslissing nemen.
De dierenarts komt einde van de middag. Wat voel ik me schuldig. Alsof ik mijn trouwe viervoeter verraad. Al weten we allemaal dat dit het beste voor hem is. Hij is op.
Eerst wilde ik ‘m cremeren maar op het laatste moment veranderde ik van gedachten. Barack wordt begraven. Ik wil hem niet in de dierenartspraktijk op de behandeltafel tillen, niet in die steriele ruimte zijn.
We hebben de hele ochtend en middag een graf van een meter diep staan graven. De grond is zo hard dat Man een pikhouweel gaat kopen omdat we er anders niet doorheen komen. Eén meter graven is fucking diep. Zonen, man en ik graven om de beurt en een vriend die afscheid van Barack komt nemen graaft mee.
Dan is Barack’s graf eindelijk klaar.
Op het mooiste plekje van de tuin staren we allemaal naar een gat van een meter diep. Wij weten wat komen gaat. Barack niet. Die gedachte is onverteerbaar. We huilen allemaal. Barack en Billy (onze andere doodle) snuffelen wat rond bij de hopen aarde, zich van geen kwaad bewust.
We knuffelen onze oude stramme hond, maar hij is al weken onrustig en loopt weg van ons. Zijn vacht is dik omdat hij niet meer naar de trimmer kan. Verdwaasd staat hij in het niets te staren.
De deurbel gaat. De dierenarts staat voor de deur. Iedereen snottert en snikt als hij onze tuin in loopt. In de tuin gaan we om Barack heen zitten. Na een slaapmiddel krijgt hij een overdosis van het narcosemiddel Propofol. Snel gaat het niet bij onze vriend. Een paar keer moet de arts wat bijspuiten. We kijken toe.
We aaien en kroelen hem totdat we geen hartslag meer voelen. De arts constateert dat Barack dood is.
Even later begraven we hem in de tuin.
Man draagt hem, gewikkeld in een katoenen laken, naar het graf waar we hem zachtjes in laten zakken.
Op de mooiste plek denkbaar.
We knuffelen elkaar. Even later brengen we een toost uit op een heerlijke hondenleven.
We hebben het met z’n zessen gefikst. Ik ben trots op mijn gezin.
Lees hier mijn vorige blog over Barack
In mijn boek schrijf ik ook over onze dieren! Koop mijn boek Bruna
Ha Carine, tranen rollen over mijn wangen na het lezen van jou blog. Zo herkenbaar dit. Wat mooi dat jullie dit samen hebben kunnen doen en dat hij in jullie tuin gegraven ligt zoals hij ook verdiend.
Ik wens jullie heel veel sterkte! En ook voor Billie want ook hij gaat zijn maatje ontzettend missen.
Anita x
Zo lief van jou .. dankjewel Anita
Oh zo prachtig hoe jullie dit samen gedragen hebben! Liefs voor iedereen! Stannie
Dankjewel, lief van je Sannie.
Wat een lieverds zijn jullie om Barack zo’n waardig afscheid te geven!!!
En dat hij fijn bij jullie is mogen blijven🥰
Hij is nu over de brug naar de hondehemel en rent alweer volop en heeft geen pijn meer!
Fijn dat jullie zo’n geweldige lieverd hebben gehad!
In gedachte gaef ik ôg allemaol unne dieke knoevel😘😘😘😘😘😘
Zo lief Wil… dankjewel
Aaaah….
Die leuke lieve Barack.
Hij had een heerlijk hondenleven.
Sterkte.
Slik … vaak proosten op die lieve trouwe Barack 🙏🏼😢. Sterkte ❤️
Dankjewel… gaan we doen!
Oh, wat mooi en verdrietig tegelijk. Ik herken t helemaal! Liefs en sterkte🍀💚
Ontroerend van begin tot einde..
dag lieve lieve Barack.. sterkte lieve schatjes💕💕
Zo mooi en liefdevol geschreven!
Jullie kunnen trots zijn met z’n alleen. 🍀
Dankjewel…het was mooi en heftig 💖
Och lieverd, wat een verdriet. Ik heb tranen in m’n ogen. Wat hebben jullie dit mooi als gezin gedaan. Echt heel mooi en liefdevol. Moeilijk hoor. Mijn hondje is 12. Wordt stram, is doof. Heeft geen pijntjes, maar inderdaad wanneer is het moment daar?! Hoop dat t nog heel lang wegblijft.
Dikke kus en liefs,
Aletta
Ik hoop met je mee..! Geniet van jullie tijd 💕
Wat verdrietig maar hoe mooi dat jullie dit met z’n allen gedaan hebben. Barack heeft nu geen pijn meer en een warm afscheid gehad. Heel veel sterkte allemaal 🐾🩵