Kleine beetjes afscheid
Hij beweegt stram. Opstaan kost wat moeite, lopen gaat redelijk goed. Zijn blik is wazig en horen doet ie amper. Zijn anders feilloze richtingsgevoel is nu een onzeker zoeken geworden.
Wanneer weet je dat dit het juiste moment is? Wanneer laat je je geliefde huisdier inslapen? Al heb ik de keuze al eens eerder moeten maken. Het blijft niet te doen.

Een jonge Barack
Kleine beetjes afscheid
Barack, onze labradoodle, is veertien en ik weet dat ik binnen niet al te lange tijd afscheid van hem moet gaan nemen.
Tijdens de korte wandelingetjes die ik met hem maak neem ik eigenlijk al beetje bij beetje afscheid. Dan zie ik hoe hij zich steeds vaker even verstapt, zijn evenwicht verliest, hoe houterig zijn bewegen is.
Artrose heeft de dierenarts uitgelegd. De maandelijkse pijnstiller doet goed zijn werk, al weten we dat ook dit geen eeuwigheid blijft voortduren.
‘Hij eet nog goed’,
zeggen we vaak tegen elkaar als we ‘m languit zien liggen, ver weg in dromenland.
‘Hij heeft een goed humeur’, vinden we wanneer hij weer voor de glazen schuifpui staat omdat ie naar buiten wil.
De hele dag staat hij elk kwartier of vanuit de keuken naar buiten te kijken of staat hij vanaf het terras door het raam naar binnen te staren. Waar hij ook is, binnen of buiten, hij wil steeds dat andere. Zo maken we keer op keer de deur voor hem open.
‘Hij kwispelt altijd’, mompelen we elkaar bemoedigend toe als we zien hoe verdwaasd hij soms voor zich uit staart.
Hoest
Maar nu heeft hij een rare diepe hoest. Een kuch die steeds erger lijkt te worden. En de laatste weken gaat het ’s nachts wel eens mis en dan poept Barack in de hal. Weer een stap dichterbij het gevreesde bezoek aan de dierenarts. Wanneer is het juiste moment daar? Dat je zéker weet nu is het goed geweest. Nu is het tijd om te gaan?
De dierenarts vertelt bij een eerder bezoek, terwijl hij Barack onderzoekt, dat huisdiereigenaren vaak wensen dat ze hun oude beestje zomaar een keertje dood in zijn mand aantreffen. Dit gebeurt echter niet zo vaak. Ook wij hopen dat wel eens. Maar dan zijn we toch weer opgelucht als Barack ’s ochtends kwispelend staat te wachten om naar buiten te mogen. Zie je wel, zeggen we dan, zo erg is het helemaal nog niet.
Kleine beetjes afscheid
Het voorjaar waarin Barack Obama tot president werd verkozen kwam deze doodle bij ons. Het ras was toen nog niet populair, hij was de eerste in ons dorp. Een vacht die geen haren verliest, een lief en slim karakter én allergie-proof. Wat wil je nog meer? Ik vernoemde de schattige pup naar de toenmalige president van de VS.
Wat mij persoonlijk bezielde om met vier kleine kinderen – de jongste was één -, een Pyrenese berghond met een blafverslaving, een man met een 80-urige werkweek en een eigen tekstbureau aan huis een tweede hond in huis te nemen begrijp ik nog steeds niet. Maar verliefd op Barack waren we allemaal. Ik op beide Baracks maar dit terzijde.

Barack 14 jaar
En nu, veertien jaar later, maak ik zijn ene traanoog schoon, druppel ik in het andere een medicijn. Bijna blind, doof, artrose, vergroot hart, huidproblemen is de lijst aan kwalen. Ik loop nog maar hele kleine stukjes met hem en laat doodle Billy dan thuis want die is vaak te wild voor deze oude knar. De afgelopen maanden is Barack onrustiger, hoest hij meer en meer en beweegt hij zich strammer.
Een huisdier laten inslapen is verschrikkelijk.
Ze vertrouwen je volledig, gaan met je mee, kijken je aan niet wetende wat er te gebeuren staat. Aan de vorige keer -met de 13-jarige Pyrenese berghond Lobbes- hebben we allemaal een trauma overgehouden. De kinderen weten nog precies waar ze waren op het moment dat we hen vertelden dat Lobbes ‘een spuitje’ zou krijgen. Omdat hij te oud en ziek was geworden. De dierenarts kwam aan huis, het werd een liefdevol afscheid. Maar het deed ook vreselijk veel pijn.
We willen het dit keer minder heftig beleven maar hebben geen idee hoe we dat voor elkaar moeten krijgen. Barack is bijna net zo oud als onze jongste zoon. De best opgevoede hond ever. Dat laatste is trouwens totaal niet onze verdienste maar die van de toenmalige oppas. Haar hobby was het trainen van honden (kom er maar op) en zij nam de pup mee naar alle cursussen die er maar waren.
Kleine beetjes afscheid
Maar nu is het bijna tijd. Het is bijna tijd voor Barack. Ik denk dat hij zich schaamt als hij weer eens binnen heeft gepoept. Dat hij zich niet comfortabel voelt. Het is bijna tijd maar wij zijn er nog niet klaar voor.
We houden nauwlettend zijn eten, drinken en gedrag in de gaten en zullen net zoals de vorige keer op een dag beslissen dat dit dé dag zal zijn. Dan troosten we elkaar met de woorden ‘hij heeft een geweldig leven gehad’ en ‘zo’n hond krijgen we never ever weer’.
We zullen allemaal bij hem zijn en duizend kusjes geven. Tot het zover is neem ik elke dag alvast een klein beetje afscheid.
In mijn boek ‘Pleister op mijn kont’ schrijf ik over Lobbes, Barack, Billy en konijn Babs. Je koopt mijn boek hier: Uitgeverij Growing Stories
Barack is echt de beste! Zo’n prachtige hond met een bijzonder lief karakter. Maar als ‘t tijd, is ‘t tijd. De mooie herinnering zal altijd blijven.
De tranen rollen over mijn wangen terwijl ik jouw verhaal lees. Ik heb geen honden maar katten en herken het gevoel zo goed. Afgelopen november ‘ons meisje’ na 16,5 jaar in moeten laten slapen. Ook wij ervaarden het als traumatisch. Hoe lief en geduldig de dierenarts ook was. En we zijn er nog steeds niet overheen. Nog dagelijks valt haar naam of kijken we naar een filmpje van haar. En nu zijn er de zorgen om haar broertje, bijna 17 jaar en flink afgetakeld sinds het verlies van zijn zusje. Met veel liefde en aandacht en een berg medicijnen ‘doet hij het nog’ maar voor hoe lang? 😘
Een huisdier moeten laten gaan .. het is zo moeilijk. Ik begrijp heel goed dat je het als een trauma ervaart en ik wil je danken voor je reactie. Weten dat je hier niet alleen in staat.. dat toost mij. Dankjewel 🙏🏻 het gaat
Hoi Carine, het IS ook vreselijk om je hond in te moeten laten slapen en je beschrijft het loslaatproces geweldig. Mij helpt het altijd wel om een dierenarts te hebben door de hond kent en aanraadt wat het beste voor de hond is. En als het dan echt zover is, is het nog steeds super moeilijk. Ik hoop dat jullie nog even van Barack kunnen genieten!
Ha… de dierenarts kent ‘m al jaren .. we hikken er maar tegenaan en durven knoop nog niet door te hakken.. dank voor je lieve woorden 💖
Ook hier veel herkenning Carine. Poes Nikki is ruim 17 jaar oud en dankzij medicijnen voor haar schildklier nog steeds bij ons.
Ook onze kinderen zijn met haar opgegroeid en een huize Grein zonder Nikki – inmiddels doof, nog maar een halve Nikki qua gewicht maar nog steeds de grootste knuffelkont in huis – kan zich hier niemand voorstellen.
Maar ook wij weten dat het niet meer heel lang gaat duren …
Onvermijdelijk maar ook niet te verteren .. dank voor je bericht!