Doe je pubers (en dus jezelf) wel een lol met een gezinsvakantie? Ik denk het niet. Niet lang tenminste. Een lang weekend/ midweek weg met het hele gezin is prima. Langer dan een week is de goden verzoeken. Met pubers vier je beter kort vakantie!
“Ik heb geen zin. Laat me.
Waarom moeten we naar dat dorp.
Ik hou niet van het strand, dan krijg ik overal zand
Ik verveel me.”
Gezinsdynamiek
De gezinsdynamiek draait overuren tijdens een gezinsvakantie. Tijdens een 24/7 samenzijn in vakantiehuis, camping of hotel ligt werkelijk álles onder een vergrootglas. Het is beter het lot niet te tarten door dit zonnige verblijf langer dan een dag of zeven te laten duren. Zo blijft de sfeer in optimale vakantiemodus. Want na een week kun je rekenen op oplopende frustraties, gespannen sfeer of zelfs ruzie. Je kunt elkaar niet ontlopen, moet dealen met alle verschillende persoonlijkheden, wensen en karaktereigenschappen. De pubers missen hun eigen vrienden, willen het liefst hun eigen ding doen en raken sneller aangebrand. Dan wordt een gezinsvakantie een grote uitdaging.
“Doe niet zo fácking irritant”
Tijdens een gezinsvakantie beleef je gouden tijden, je hebt tijd voor elkaar, doet spelletjes en maakt herinneringen die goud waard zijn. Ik hou van vakanties, ik ben er gek op! En voor het merendeel zijn het ook geweldige tijden. Maar als je met pubers op vakantie gaat kan de sfeer ook omslaan. Pubers zijn lousy reisgenoten. Ze zien zichzelf als het centrum van het universum, de zon draait om hen. Ze weten alles beter en vinden alles stom. Een gezonde puber maakt zich los van de ouder om zijn/haar eigen identiteit te onderzoeken en te ontdekken. Grenzen worden opgezocht, regels opgerekt. Daar leren ze van. Wees blij dat ze deze ontwikkeling doormaken anders wonen ze tot hun 38e bij jou in huis. Deze ontwikkelingsfase kan, zeker als je op reis bent, voor heel wat stress zorgen.
Pubers kwijt in hartje NYC
Enkele jaren geleden gingen we met het hele gezin op vakantie naar New York City. Mijn dochters (toen 14 en 12 jaar) kregen, tijdens een lunch in hartje Manhattan, ruzie met ons. Dat gebeurde regelmatig als wij vonden dat zij aan het drammen waren en zij vonden dat hun vader en moeder totaal niet luisterden. Ruzie dus. Ze gingen naar het toilet en een stukje verderop stoom afblazen. Dachten wij.
En toen waren ze weg.
Twee eigenwijze pubermeiden. Onvindbaar in downtown NYC! Ze waren ‘m gesmeerd en namen hun telefoon niet op. Onze bezorgde apps werden niet gelezen. Mijn, toen nog, jonge zonen lazen de groeiende paniek in onze ogen en raakten ook van streek. Wat te doen? We besloten dat ik op de lunchplek achterbleef met onze zonen om te wachten op de terugkomst van de dochters terwijl manlief in steeds grotere cirkels in het zoekgebied ronddwaalde. We lieten passanten foto’s zien van de twee meiden. Geen resultaat. Steeds weer probeerden we telefonisch contact met ze te krijgen. Zonder succes. We werden steeds wanhopiger en banger.
Radeloos
Ze namen hun telefoon niet op. We waren ze kwijt in een miljoenenstad. De boosheid was weg en de ergste scenario’s speelden nu door mijn hoofd. Radeloos voelde ik me. Pure, rauwe paniek die ik voor mijn zonen probeerde te verbergen. Uiteindelijk, na wat uren leek maar wat in werkelijkheid een uur duurde, nam één van de dochters haar telefoon op. Ze bevonden zich stúkken verder weg, in hun favoriete High Line Park, waar ze in een gezellig gesprek waren beland met een clubje dragqueens. (Ik verzin dit niet!) Ik ben nog nooit zo blij, opgelucht en intens boos op mijn dochters geweest als die dag. Manlief en ik hebben serieus overwogen de dames op het vliegtuig naar huis te zetten. We zochten al online tickets. Maar wie zorgde dan voor die twee en wie weet wat ze allemaal zouden uitvreten thuis? Dus mochten ze, na rijp beraad, blijven. Het werd nog een prachtige, leuke reis gelukkig.
En toen waren ze kwijt. In hartje NYC
“Nee ik wil nog niet uit bed.
Nee ik wandel niet mee.
Waarom is de WiFi zo kut!”
Met pubers vier je beter kort vakantie!
We zijn nu wat jaren verder en ik heb wat oplossingen gevonden om met zo min mogelijk stress met pubers op vakantie te gaan. Zo blijven we in beweging en verblijven we op verschillende plaatsen. Dat houdt de actie er een beetje in. Ik regel als het even kan een fysieke activiteit zoals raften of een boottocht. Ik zeur niet (veel) over schermgebruik. Manlief en ik willen op onze manier vakantie vieren en dat betekent geen camping met jeugdisco of vriendjes meenemen dit kan ook een goede oplossing zijn. Maar de beste oplossing is om niet te lang met z’n allen weg te gaan! En twee weken geldt als te lang voor ons hele gezin. Ook dit jaar hebben we een tussenvorm gevonden waarbij de twee oudsten – de meiden van de dragqueens in High Line park – om de beurt een kleine week langs komen. We hebben een overlap van drie dagen waar we met z’n zessen – dus compleet als gezin – samen op vakantie zijn. Drie dagen.
En dat is genoeg.
Ga niet te lang met je pubers op vakantie. Dan blijft het gezellig!
Het proces waarin kinderen zich losmaken van de ouder bezorgt mij als moeder geregeld driftbuien en momenten van totale waanzin. Het hoort erbij. Ik trek het me dus niet persoonlijk aan als ik op hoge hakken wat langzamer door een stadje flaneer en ‘slak van de bingoclub’ als bijnaam krijg. (Ik vind het wel weer heel creatief gevonden eigenlijk)
Hoe lang ga jij met je puber op vakantie? Heb je tips om het leuk te houden? Laat het me weten en laat een reactie achter.
Meer lezen over pubers, waarom ze zich voor je schamen bijvoorbeeld? Lees waarom schaamt een puber zich voor jou
En dan heb je het nog niet over de tijd van thuiskomen gesproken. Als zij thuiskomen van “het uitgaan” staan wij weer bijna op. Als je dan iets samen wil gaan ondernemen zijn ze moe en willen “uitslapen”.