Omdat ik meer moet weten van de achterkant van een website volg ik een online cursus over Google basics, zoekwoorden, metaomschrijvingen en meer. Ik zit – airpods in – pen en opschrijfblok bij de hand, educate me uitstralend achter mijn bureau. Ik moet dit leren, dit is goed voor mij.

Het gemak waarmee de onderwerpen, in korte videofilmpjes, behandeld worden maakt mij al snel steeds radelozer.

“Dan gaan ga je daar naartoe … dan kun je inloggen … en dan zie je dit”,

hoor ik mijn teacher uitleggen. Het ziet er zo easy uit. Kom op, ik kan dit, even de focus vasthouden. Ondertussen begint het introdeuntje dat telkens een nieuwe module inleidt, me enorm te ergeren. Ik ben kwaad op mezelf. Zoveel is duidelijk. Een online cursus met wachtwoorden zijn niet mijn ding.

 

IK HAAT HET

Het enige wat mij lukt is naar de betreffende site te gaan. “Dan kun je inloggen”, is er voor mij niet bij. Inloggen is er voor mij zelden bij.

Altijd en overal, voor welke website dan ook, voelt het met inloggen alsof ik voor de poorten van de hel ben aanbeland.

Mijn wachtwoorden zijn met een 100% score kwijt, weg, zoek. Ik sla ze op in speciale digitale kluisjes maar blijk ze toch weer veranderd te hebben.

wachtwoord

Ik denk zeker te weten dat mijn oma’s meisjesnaam in combinatie met de verjaardag van onze overleden goudvis (Elvis) het wachtwoord is maar dat blijkt dus nooit het geval te zijn!

En ik heb maar één oma gekend dus… hoe dan!?  Waarom snap ik de meest basale info niet en waarom snap ik moeilijke zaken wel? Ik voel mijn radeloosheid, woede en onmacht groeien terwijl ik kalm probeer te blijven. Woorden als URL, Linkbuilding advies en keyword-onderzoek dwarrelen door mijn hoofd. Mijn ‘educate me’  modus is omgeslagen in een ‘ik flikker die IPad samen met mijn laptop nu uit het raam modus’.

Ik vind dit zo verschrikkelijk om te leren, het is exact het tegenovergestelde van wat ik fijn vind. Ik wil lekker schrijven en me helemaal niet bezighouden met het juiste aantal zoekwoorden in een tekst.

Ik wil hopen dat steeds meer (voornamelijk) vrouwen mijn blog weten te vinden in plaats van statistieken onder ogen te krijgen waar misschien wel het tegendeel uit blijkt.

Net zoals vroeger door mond– tot – mondreclame groeien in plaats van de ins en outs van de Google zoekmachine te doorgronden. Maar als ik daar op hoop dan steek ik mijn aging hoofdje in het zand. En daar hou ik niet van. Zoals met meer negatieve dingen die gebeuren in mijn ‘middle-aged’ leven, moet ik ook hier de leeuw in de bek kijken. Niks eromheen draaien maar met gestrekt been erin. Ik ga hulptroepen inschakelen en ik ga tegen mezelf zeggen dat dit helemaal goed gaat komen.

Een beetje zelfliefde erin gooien kan op momenten als deze geen kwaad.

Mijn mantra voor als ik het he-le-maal gehad heb komt ook nu van pas. Als je je boos, teleurgesteld, woedend, onmachtig of alles tegelijk voelt dan brengen deze drie zinnen van schrijver Jan Geurtz uitkomst. Ik deel ‘m voor de zekerheid  want misschien hebben jullie binnenkort ook wel een online cursus..

Geeft niks

Mag Best

Laat maar even

 

Wil je ook meer weten van de achterkant van een website kijk dan eens op de website van mijn sitebouwer Marjet https://www.minimalistmarketing.nl/

Herken je deze online horror of zit je er misschien ook in? relax even en lees een grappig verhaal: https://carinevaessen.nl/het-condoom-mysterie/