Het is zover. Het Eurovisie Songfestival gaat van start. Jarenlang was ik een VIP-gast bij het Eurovisie Songfestival. Op de rode loper, behangen met accreditatie-kaarten, arriveerde ik voor de Grote Finale in steeds een ander Europees land. Het arriveren gebeurde dus geheel in stijl compleet met hakken, corrigerende onderbroek en feestelijke make-up. Meestal verliet ik, vroeg in de ochtend met mijn hoge hakken in de hand, een tikkie aangeschoten – en één keer stomdronken – dit mega zangfestijn. Ik heb jarenlang de finales van heel dichtbij meegemaakt.
Manlief en ik, Eurovisie 2009 in Moskou.
Dit zit zo.
De televoting van het festival wordt verzorgt door een mediabedrijf uit Duitsland en dat bedrijf is deels van manlief. Gigantische computerplatformen zorgen ervoor dat miljoenen kijkers tegelijkertijd hun stem kunnen uitbrengen via een sms of belletje. Om die reden werden manlief en zijn zakenpartners jaar in jaar uit ‘invited ‘ om bij de finale aanwezig te zijn. En de wederhelften mochten mee. Duizenden enthousiaste, uitzinnige bezoekers in een bruisende stad vol feest en energie zijn onvergetelijk. Ik bezocht onder andere Moskou, Zweden, Noorwegen en Duitsland maar het zou kunnen dat ik een stad vergeet.
Songfestival
Het Eurovisie Songfestival is namelijk één groot zuipfestijn. De after-party’s zijn over de top met een mix van mediamensen, artiesten, bobo’s en mensen zoals ik, die er eigenlijk niks te zoeken hebben maar het wél erg leuk vinden. Het gastland legt iedereen maar wát graag in de watten en de genodigden laten zich maar al te graag fêteren. Daar doe ik persoonlijk ook helemaal niet moeilijk over. Lekker meedoen is het devies.
Eurovisie Songfestival Moskou
Zo stond ik een keer geheel onverwacht op het grote podium van het Eurovisie Songfestival in een grote Russische arena. In Moskou (2009) belandde ik de avond vóór de finale in een hele vage nachtclub met een zeldzaam fout publiek. Ik had toen al kunnen weten dat wodka drinken niet zo’n goed idee is maar een dag later, vlak voor de finale, kon ik het toch niet laten en nam ik een borreltje (of twee) na het diner. Zo doen de Russen dat nu eenmaal ook en je moet je een beetje in de cultuur onderdompelen. Na het diner gingen we de gigantische evenementenhal binnen om plaats te nemen op onze gereserveerde stoelen met bijbehorende VIP-bar op loopafstand. We hadden uitstekende zitplaatsen maar zaten ook weer niet direct aan het podium. Zo belangrijk waren we natuurlijk ook weer niet. De sfeer zat er goed in, het stadion kolkte en de show kon beginnen.
Finale
Het Songfestival is zoals je verwacht. Spetterend en Groots met duizenden uitzinnige fans, grotendeels queers, zingend en behangen met vlaggen. Ik was fan van de Noorse violist/zanger Alexander die Fairytale ten gehore bracht. De Nederlandse inzending bestond uit drie met kerstverlichting versierde kerels – de Toppers zongen Shine – die er in de halve finale al uitvlogen. Ik ging dus helemaal voor Noorwegen. Toen de schattige violist daadwerkelijk won proostte ik maar weer met een slokje. Ook moest en zou ik, op het podium waar anders, deze prestatie meevieren met mijn Nieuwe Noorse Vrienden! Ik wapperde met een accreditatie die absoluut niet geschikt was voor de binnenste ring maar door de wodka deed ik dit met zoveel zelfvertrouwen dat de beveiliging me doorliet. Ook de andere veiligheidscirkels omzeilde ik met veel bravoure. Alexander Rybak had zojuist de laatste tonen van Fairytale gespeeld. Uitzinnig van vreugde (en overmoedig door de drank vrees ik) hees ik mezelf op het podium om vrolijk mee te dansen met de voltallige Noorse delegatie. Manlief en consorten keken vanaf hun plek verbijsterd toe maar zagen er de humor wel weer van in toen ze me uitbundig zagen zwaaien met een Noorse vlag.
ergens hier sta ik met een Noorse vlag te zwaaien…
Ook de afterparty was een groot succes. Voor de Russen kon het allemaal niet op en de champagne, wodka en wijn vloeiden rijkelijk. Net op het moment dat ik van mezelf vond dat ik al een aardig woordje Noors sprak, plukte manlief me weg van de feestvreugde en sleepte me naar de uitgang. Ik wilde niet, ik was net vrienden voor het leven aan het maken, wauwelde ik beteuterd. Met de hakken in de hand en de mascara op de wangen werd ik een taxi ingeduwd. ‘Norway douze points’ murmelde ik tevreden voor ik in slaap viel.
Stockholm
In Stockholm (2016) zaten we in hetzelfde hotel als de Britse presentator Graham Norton. Hij is de Eurovisie commentator voor de BBC. Elke avond zaten we aan dezelfde bar en elke avond was ik starstruck. Douwe Bob zong dat jaar de sterren van de hemel, ik bleef van de sterke drank af. En genoot. In Oslo (2010) won de Duitse Lena en sprak ik nog steeds geen woord Noors. De laatste jaren zijn we niet meer live bij de finales aanwezig geweest maar het Eurovisie Songfestival zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Ik kijk deze week met veel plezier thuis voor de buis. Nee, zonder zonder wodka. Trust me.
Meer blogs lezen? Klik hier
Meer informatie over het Eurovisie Songfestival vind je hier
