Bij John de Mol Producties zaten alle tv-redacties bij elkaar in een groot kantoorpand in Hilversum. Ik heb het over de 90 ’s. De redacteuren van Peter R de Vries Misdaadverslaggever zaten een eindje verderop en tussen al die overwegend vrouwelijke redacties vielen deze stoere misdaadjournalisten, met onder andere krullenbol Kees van der Spek, wel op.

Voor een aflevering van de talkshow waar ik voor werkte kreeg ik de opdracht de hulp van Peter R in te schakelen. Ik moest ouders van vermoorde kinderen benaderen en vragen of ze mee wilde werken aan het programma. Peter wilde zijn medewerking verlenen en zo zat ik geregeld op zijn kantoor om de inhoud van het programma te bespreken. Hij zocht vervolgens contact met de ouders en als deze er positief tegenover stonden dan gingen we samen bij hen op visite. Dat liet hij mij niet alleen doen, hij waakte echt over ‘zijn’ ouders. Onderhield met velen regelmatig contact.

Peter R de Vries

Imponerend. Doordringende blik. Streng en heel erg geïnteresseerd. Hij droeg altijd (bijna) nieuwe schoenen want hij hield niet van kreukels in het leer, vertelde hij me een keer. Vond ik wel bij hem passen. Niemand zorgde beter voor zijn redacteuren dan Peter R de Vries. Alle andere tv-redacties vlogen in die tijd élk jaar drie maanden de WW in. John de Mol had namelijk helemaal geen zin om zijn redacties door te betalen terwijl het tv-seizoen in de zomer op zijn gat lag. Uitgezonderd de redactie van Peter R de Vries Misdaadverslaggever. Zij werden netjes 12 maanden per jaar doorbetaald want van die gekkigheid moest de misdaadjournalist niets hebben.

Of  het programma dat ik met hem samenstelde er ooit is gekomen ben ik vergeten maar hoe hij met mensen omging niet. Hij zorgde voor zijn mensen, hij was goed voor mensen. Nu is hij neergeschoten. Een man waar in alles wat ie deed de rechtvaardigheid afdroop. In wat voor wereld leven we en wat kunnen wij doen om het tij te keren?