Een week geleden kreeg ik een gipspoot en nu mag ik twee weken niet lopen. Deze immobiele status levert mij verrassende inzichten op die ik graag met jullie deel. Douchen in een tuinstoel is bijvoorbeeld heerlijk!

Douchen in een tuinstoel

Vorige week ging ik uiteten met twee vriendinnen. Een heerlijke avond. Na het diner wandelde ik met mijn vriendin naar de kookclub waar onze mannen die avond aan het kokkerellen waren. Zouden we daar nog een afzakkertje nemen en dan naar huis gaan. Onderweg verstapte ik me. Ik stapte gewoon naast de stoeprand, viel, gilde, wreef over mijn pijnlijke enkel en stond weer op. Toch altijd gênant als je languit op straat ligt. Al gauw kon ik  niet meer verder lopen en haalde een van de chef-koks me met de fiets op. Zo werd ik naar het kookclubje gebracht waar de mannen, om mij op te beuren, ‘Dokter Bernard’ van Bonnie St Claire door de luidspeakers lieten schallen.

Snot en tranen

Het opbeuren wilde niet zo lukken. Eer de mannen het goed en wel in de smiezen hadden lag de vrouw van hun kookbuddy zachtjes jammerend op de sofa. Snot, tranen en uitgelopen mascara… geen mooi gezicht. Het was laat, ik had absoluut geen zin in een huisartsenpost waar je vier uur in de wachtkamer zit en wilde naar huis. Morgen zou het vast beter gaan.

Eenmaal thuis droeg (of zeulde, het is maar hoe je het bekijkt) mijn lief me de trap op, gaf me pijnstillers en viel ik in een onrustige slaap. De volgende dag was mijn voet veranderd in een soort rugbybal waar roze gelakte teentjes uitstaken. Vervolgens heb ik nog twee dagen volgehouden dat ik mijn enkel verstuikt had omdat ik niet naar de dokter wilde.

Dansen

Dat zit zo. Mijn allereerste dansfeestje zat eraan te komen. Over een kleine week gingen de voetjes eindelijk weer eens van de vloer en niets, en zeker niet een zere enkel, ging dit feestje verstoren.

Wel dus.

De huisarts, röntgenlaborant, chirurg en gipsmeester waren het roerend met elkaar eens. De enkel is gebroken en ik moet zes weken in het gips. De komende twee weken mag ik niet lopen. Ik bivakkeer voornamelijk boven in bed. Dat ligt het lekkerst. Na een week voornamelijk met pootje hoog te liggen, kom ik tot de volgende inzichten:

Douchen in een tuinstoel

• Mijn skills om de trap af te komen zijn niet goed ontwikkeld. Trap op ook niet. Ik hobbezak op mijn kont naar beneden en hijs me hijgend als een paard weer omhoog. Not a pretty face. Ik dacht dat ik handiger was.
• Hulp vragen is moeilijk. Ik probeer mijn huisgenoten zo min mogelijk tot last te zijn. Zo spaar ik al mijn vragen netjes op om een app te sturen als ‘wil een van jullie mijn telefoonoplader, een kop thee, mijn computerbril, sokken en dat overgebleven slagroomsoesje naar boven brengen? Geen haast maar liefst snel. Oh en vergeet dat soesje niet. Love you mama‘. Nu vinden ze dat ik Diva achtige trekken vertoon.
• Betreffende huisgenoten noemen me Carine Verstappen. Dit vind ik ondanks mijn leed toch weer erg grappig gevonden.
• Douchen met een hoes om je been is een gedoe. Mijn dochter vindt dat die hoes op een reusachtig condoom lijkt. Dat vind ik nu ook. Douchen in een tuinstoel is heerlijk. Dat hou ik erin.

Plassen op één been is een uitdaging

• Van stil zittenga je je vervelen en van vervelen ga je eten. Ik vrees weegschaal-technisch het ergste. Ik eet bijvoorbeeld een boterham met pindakaas, twee Ferrero Rochers, een bammetje met hüttenkäse, stukkie Tony Chocolony (melk met nougat), een kommetje zuurkool dat over was, 2 slagroomsoesjes, broodje vegetarische filet americain (lekker), een gebakken eitje, koffie, courgettesoep (ook over) een Twix, dropjes (boerderijdrop), bockbiertje (want herfst) en twee vegetarische tortilla’s: dit alles prop ik tussen 07.30 en 19.30 in willekeurige volgorde naar binnen.
• Mijn dochters vinden mij veel zieliger dan mijn zonen. De vrouwelijke gezinsleden sturen een lieve kaart en kopen een te schattig cadeautje voor me. De heren lopen zonder iets te zeggen aan mijn ziekbed voorbij omdat ze voetbal willen kijken. Ik bedel nu om knuffels die ik zeer sporadisch van ze krijg.
• Plassen met slechts één gezond been is een uitdaging. Vooral het opstaan op één been doet me wensen dat ik toch wel naar de sportschool was gegaan in plaats van met de hond te wandelen als een sport te bestempelen.

Nog vijf weken te gaan. Volgende week deel 2 van deze blog over de Diepe Spirituele Inzichten die ik opdeed door mijn blessure. Mis ‘m niet.

Klik op blog updates als je geen blogs wilt missen. Je krijgt dan geen nieuwsbrief (hate them) maar elke paar maanden de laatste blogs in je mail. Ik ben op zoek naar een steengoeie titel voor mijn boek dat in de maak is zulke dingen vraag ik bijvoorbeeld ook in de mail. Misschien kun je me helpen, Schrijf je in!

Waarom ik blog? klik op de link hieronder.

Klik hier