Skip die vakantie met je vent, vriendin of zus en ga één op één met je kind op reis. Daar word je alleen maar wijzer van.
Het hoeft geen verre reis te zijn, een lang weekend weg in eigen land kan ook, al had ik zelf iets anders in gedachten. En zo toerde ik tien dagen met Dochter (21) door Andalusië.
Vijf redenen waarom je één op één met je kind op reis moet.
De belangrijkste reden is natuurlijk het plezier en de gezelligheid van het samen tijd door brengen. Fun. Dat staat dan ook op nummer 1. Maar er zijn nog meer argumenten om je vriendinnenclub of partner lekker thuis te laten en 1:1 met zoon of dochter te gaan reizen.
Relativeer
Naarmate ik wat ouder word raak ik nogal gewend aan dingen doen omdat ik dat altijd zo doe. Dat heb ik zelf niet eens in de gaten want ik vind mezelf heel vooruitstrevend en hip. Door deze aanname trekt Dochter resoluut een streep. Ik kan mij op vele gebieden nog volop ontwikkelen blijkt al gauw. Zo is mijn begrip van op tijd komen blijkbaar een beetje extreem geworden in de loop der jaren.
Als ik me wil aankleden (en haar aanspoor dat ook te doen) omdat we over een uur met een gids afgesproken hebben én het nog even rijden is, gaat zij nog rustig even haar belastingaangifte doen. “Heb ik een samenlevingscontract mam?”, vraagt ze me liggend op bed. Ik sta al lang en breed te stressen want misschien komen we wel te laat. Daar trekt Dochter zich niks van aan. Stressen over te laat komen? Daar doet het kind niet aan. Tijd genoeg ook al is het nog een eind rijden. Eerst de belastingaangifte dus.
Zelf doen
De huurauto op het vliegveld afhalen, autorijden, navigeren, parkeren: allemaal zaken die ik op vakantie aan Man overlaat. Is nu eenmaal zo gegroeid. Niet meer van deze tijd ik weet het. Maar feit is dat ik relaxt in de auto stap en geniet van het uitzicht. Op deze roadtrip doe ik alles zelf. Dat is af en toe flink zweten (als de navigatie op de snelweg uitvalt, of de Spaanse steegjes zo smal zijn dat ik amper een bocht kan nemen) maar zelluf doen is fijn. Ik ga weer vaker zelf autorijden in het buitenland.
Apps
Steden hebben vaak deelfietsen die je met behulp van een app uit een stalling kunt halen en op een andere plek in de stad weer kunt parkeren. Zo ook Sevilla. Ik doe nooit aan deelfietsen want ‘dan moet ik weer een app downloaden en daar heb ik helemaal geen zin in’. Dochter vindt dit héél vreemd, ze zet de app op haar telefoon, trekt twee fietsen uit het rek en zo toeren we in no-time door de Spaanse straten. We gaan tegen het verkeer in, belanden in drukke winkelstraten en verdwalen continu. We moeten enorm om onszelf lachen. Absoluut geen rent-a-bike-bureau of nog erger een georganiseerde fietstour voor Dochter. Van het idee alleen al wordt ze een beetje misselijk. Dus we doen het zoals de locals. Niet zo moeilijk doen is voor mij de les.
Helemaal leuk wordt het als we bij een prachtig paleis met wondermooie vijver uitkomen. Er varen bootjes, de zon schijnt. Dan zien we een man met kleren en al in de vijver stappen om iets te gaan zoeken. We twintig minuten lang tuurt hij naar de bodem, de roeibootjes af en toe zachtjes van zich weg duwend. Wat zoekt die kerel? Niemand weet het. Na een half uur klimt hij zeiknat op de kant, hij kijkt beteuterd.
Alcohol
Op vakantie ga ik vaak uit eten en als ik uiteten ga drink ik daar altijd een glaasje wijn bij. Ook hier heeft Dochter een andere kijk op. En dat heeft effect op mijn kijk op alcohol. Alleen als ze er echt zin in heeft- en niet uit gewoonte- alcohol drinken. Dat is haar regel. En dat betekent dus niet elke dag aan de sangria maar af en toe een wijntje. Deze is soms moeilijk! Na een avontuurlijke hike door een mooie bergkloof en vreselijke autorit waarbij ik het trefpunt én de gids niet kan vinden.. snák ik naar een wijntje. Liefst een fles. Dochter drinkt heel bewust en veel minder vaak, een eigenschap die ik me nu ook eigen probeer te maken. Lukt vrij aardig. Ze maakt me ongewild bewust van mijn eigen (drink)gedrag.
Why not?
We gaan voor sushi. Het restaurant is vrij leeg en als we de menukaart inspecteren zien we heel veel asperges in de sushigerechten. Na wat zoeken concluderen we dat er eigenlijk niks op de menukaart staat waar we écht zin in hebben. Maar ja, pech. We zitten er nu eenmaal dus dan kiezen we maar een gerecht wat enigszins in de smaak valt. Denk ik. Zou ik doen. Dochter kijkt me aan en zegt: “Mam, dit willen we eigenlijk niet toch? Het is een heel beperkte kaart”. Ze staat vervolgens op, bedankt het personeel vriendelijk en loopt richting uitgang. Ik stiefel er met rode wangen achteraan. ‘Dat is toch zielig voor het personeel’, prevel ik beschaamd. Eenmaal buiten zoeken we een restaurant waar we wél vinden wat we willen: zou ik nooit doen. Maar why not?
Dit waren mijn vijf redenen waarom je één op één met je kind op reis moet. Ze komen allemaal op hetzelfde neer. Je kijkt met hun ogen naar situaties waar je al heel lang met je eigen blik naar kijkt. Dat is verfrissend.
Ik heb ook aan Dochter gevraagd wat zij er nu leuk aan vindt. Met je moeder op pad gaan en dit was haar antwoord.
Dochter: “Met zes mensen in een gezin ben je altijd de moeder. Nu ik alleen met je op reis ben zie ik je meer als Carine. De dynamiek is anders. Je bent veel relaxter”.
Dochter en ik reden in een Opel Corsa in tien dagen van Sevilla, Granada, Malaga, Marbella, Tarifa en Cadiz weer terug naar Sevilla.
Eén parkeergarage maakte het wel heel bont. De bochten waren zo smal, echt niet te doen waardoor het verhuurbedrijf zich genoodzaakt zag mij vierhonderd euro te laten betalen voor krassen op de auto. Ook in dit geval was er niemand te bekennen die door deze tegenvaller uit zijn plaat ging. Eén op één met je kind. Een aanrader.
Lees hier over mijn reis met zoon naar Tanzania: Op avontuur met Zoon
