Elke week een blog, soms twee. Een succesvol eerste boek over mijn avonturen als moeder in de overgang. Van schrijven krijg ik energie en goede zin. Waarom heb ik dan al bijna een half jaar niets meer geschreven? Geen blog, geen hoofdstuk voor mijn nieuwe boek. Niks. Je leest hier hoe dat zit.

Bijna zes maanden. Bijna zes maanden heb ik niet meer geschreven. Geen blog, geen hoofdstuk voor een nieuw boek en zelfs geen stukje in een dagboek: ik was er klaar mee, voelde geen enkele aandrang om achter mijn toetsenbord te gaan zitten. Dit terwijl er regelmatig dingen gebeurden waar ik zeker iets over te melden had.

Reünie

Zo organiseerde ik samen met een oud-klasgenoot een schoolreünie van de zesde klas lagere school. Ik kwam erachter dat de etter van de klas een heel gezellige opa (de jongste opa van Nederland) is geworden. De meest verlegen jongen van de klas vol optimisme in zijn derde huwelijk zit. Iedereen werd dronken. We konden ons steeds meer herinneren van de klas van meester Miel. We beloofden contact te houden en vaker af te spreken. Iedereen weet dat dit niet gaat gebeuren maar dat is niet erg.

In september ’23 vierde ik de 21e verjaardag van Dochter en maakte ik met de oudste een citytrip waar ik merkte dat ik een volwassen mens als dochter heb. In no-time van snotterige peuter naar verstandig persoon. Bizar.

Mooie ervaringen genoeg!  Om mezelf een beetje bij de les te houden deed ik ook iets superspannends én engs. Iets waarvan ik dacht dat ik het nooit zou durven en juist daarom wilde ik het doen.

Een lezing geven

Een zelfgemaakte, interactieve, visuele, humoristische én informatieve lezing geven. Over mijn boek en hoe dat tot boek tot stand is gekomen. Veertig onbekende vrouwen en twee mannen heb ik in anderhalf uur tijd laten kennismaken met mijn wereld. De wereld van drinkende pubers, plassen in een bierbekertje en hopen er jonger uit te zien door wenkbrauwen op mijn hoofd te laten tatoeëren.

De lezing werd heel goed ontvangen, mijn publiek lachte op alle momenten waar ik het bedoeld had. Had ik prima een mooie blog over kunnen schrijven.

Lezing geven. Spannend en superleuk.

Kick

Het geeft een enorme adrenalinekick om spannende dingen te doen. Zo organiseerde ik voor mijn werk een druk bezochte lezing van Thom Hoffman over de ware geschiedenis van Nederlands Indië. Op zich al een spannende klus maar ik maakte me het meest zorgen om het feit dat ik Thom had beloofd hem persoonlijk van het treinstation te halen. Stel dat hij zou merken dat ik vroeger een crush op hem had? (Zoals half Nederland dat had in die tijd) Ik zou vast niet heel professioneel overkomen. Ik maakte me zorgen. Stel dat ik zou gaan blozen of nog erger, stotteren? Om een beetje power uit te stralen trok ik een driedelig kostuum aan. Dat hielp. Hoffman bleek overigens een zachtaardige, welbespraakte zestiger waar ik me direct bij op mijn gemak voelde. Ik had gelukkig geen behoefte hem onzedelijk te betasten. Ook dat kwam dus allemaal op zijn pootjes terecht.

Ook met Thom kwam het allemaal op zijn pootjes terecht.

Waarom ik niet schrijf

Zo zijn er zeker mooie dingen gebeurd waar ik absoluut over geschreven zou hebben. Ook minder leuke trouwens. Maar ik heb het niet gedaan. Ik wilde na mijn eerste boek ‘Pleister op mijn kont’ direct aan mijn tweede boek gaan schrijven. Het idee kreeg al gauw meer vorm. Vijftigplus en solo-reizen: dat zou de rode draad worden van mijn tweede boek.

Ik oefende door alleen een weekend (!) naar Den Haag te gaan. De eerste echte  reis, naar Costa Rica, stond ook in de planning maar in mijn enthousiasme vergat ik één belangrijk ding.

Ik wilde schrijven over solo-reizen omdat dit mij interessant én bijzonder eng lijkt. Alleen op reis gaan, de wereld ontdekken dát is wat ik wil maar niet durf. Den Haag was al geen doorslaand succes. (In plaats van kwalitatieve me-time zat ik met een afhaalmenu op de bank heerlijk solo weg te kwijnen.)

Dat ongemak, mijn misplaatste zelfmedelijden en stugge volharding dat ik het Heus Wil maakt het tot een uitstekend thema. Maar helaas. De durf, het lef en het vertrouwen moet nog groeien want tot nu toe vind ik het eenvoudigweg té spannend om moederziel alleen op pad te gaan.

Dát, en een gevoel dat alles al eens geschreven is, zorgt bij mij voor een writers block light. Goed nieuws is dat hier een medicijn tegen bestaat … schrijven. Alles kan dan wel eens geschreven zijn maar niet door mij. Een vijftigplussende, pro-aging provinciaal met vier kinderen. Er is hoop!

Bij deze dus.

Liefs Carine

Dat ik niet schrijf betekent niet dat ik stilzit. Dinsdag 23 januari organiseer ik, als programmeur van Bibliotheek Velden, een lezing met als thema ‘Moeders’. Mijn gast is schrijver Esther Goedegebuure schrijver van het gelijknamige boek. Met haar ga ik in gesprek over het mooiste en moeilijkste dat er is; moeder zijn. Meer informatie vind je door op onderstaande link te klikken.

lezing ‘Moeders; 23 januari 2024